مركز حاميان حقوق بشر – اتهام او “اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی کشور” بود و تا پایان بازجویی ها و حتی پس از دو ماه پس از انتقال به بند عادی ٣٥٠ همچنان همین اتهام برجا بود تا اینکه در بازپرسی آخر، اين اتهام به “ارتباط با دولت متخاصم” تبدیل شد. اتهامى كه به گفته خودش و هم وکیلش “سعید خلیلی” هیچ شاهد و مدرک و ادله ای علیه وی در هر دو مورد اتهامی در بازجوییها یا دادگاه یا در پرونده ارایه نشده است.
با اين وجود متهم، دكتر اميد كوكبى، دانشمند فيزيك اتمى، بر اساس اين اتهام حكم ده سال زندان دريافت كرد.
حالا حدود چهار سال از عمر ٣١ ساله اميد كوكبى در زندان اوين گذشته است. او كه به خاطر نبوغش توانست دو رشته فيزيك و مكانيك را به طور همزمان در دانشگاه صنعتى شريف بخواند، از بهترين دانشگاه هاى دنيا پيشنهاد ادامه تحصيل دريافت كند، در اسپانيا ارشد و دكترايش را در رشته فيزيك اتمى بگيرد و براى گذراندن دوره فوق دكترا راهى دانشگاه آستين تگزاس شود، اين روزها مشغول تدريس زبان و رياضى و فيزيك به زندانيان سياسى بند ٣٥٠ اوين است.
اميد كه در خانواده اى گرم و پرتعداد تركمن بزرگ شده، سال ١٣٨٩ براى ديدارشان راهى ايران مى شود. غافل از اينكه دستگاه امنيتى و نظامى ايران در كمين شكار اوست. او درحالى هنگام خروج از ايران در فرودگاه امام خمينى تهران دستگير مى شود، كه طبق نوشته خودش، يك روز پيش از آن به معاونت پژوهشی سازمان انرژى اتمى ايران دعوت شده بود تا پيشنهاد همكارى با اين سازمان را بشنود.
اميد كوكبى در نامه اى كه از زندان 
به دوست و هم اتاقى زمان دانشگاهش نوشته، گفته است : « این حکم ۱۰ ساله حبس، نه برای خطای رفته از کسی بلکه تنبیهی است برای کسی که حاضر نشده به خاطر اعتقادش به “آزادی انتخاب شخصی برای برگزیدن مسیر زندگیاش” در داخل سیستم امنیتی و نظامی، علیرغم ارائه انگیزههای مالی و فنی فراوان آن، مشغول به کار شود.»
گفت و گوى زير، گپ كوتاه اختصاصى مركز حاميان حقوق بشر است با خانم صفر بى بى حق نظرى، مادر دكتر اميد كوكبى؛ دانشمند زندانى فيزيك اتمى.
– لطفا از آخرين اطلاعات پرونده اميد كوكبى بگوييد. آيا اتفاق جديدي در وضعيت او رخ داده؟ آيا ايشان همچنان در بند ٣٥٠ هستند؟
هنوز پرونده به منوال خود باقی است با تقاضای مرخصی و درخواست های اعزام برای درمان پزشکی همچنان مخالفت می شود. از ده سال حکم، ٣٧ ماه گذشته و به یک سوم كه برسد، تقاضای آزادی مشروط مى دهيم.
پسرم همچنان بدون يك روز مرخصى، در بند ٣٥٠ اوین است و پس از گذشت بیش از ١١٠٠ روز همچنان از دیدار حضورى با خانواده اش و ملاقات با وکیل محروم است.
– آيا نامه نگارى ها و درخواستهاى دانشمندان و استادان دانشگاه ها به آيت اله خامنه اى تغييرى در پرونده آقاى اميد كوكبى داده است؟
نامه استادان و دانشمندان بسیار موثر بوده است و به نظر می رسد با ادامه اين درخواستها چه از طرف شخصيتهاى بین المللی و چه افراد و شخصيتهاى داخلی پرونده پسرم یکبار دیگر مورد بررسی قرار گیرد و یا از طرق دیگری نظیر عفو و مرخصی وضعیت بهتر شود.
تجربه هاى مشابه نشان داده كه در موارد اینچنینی که به صورت ناعادلانه ای فردی زندانی شده بالاخره بُعد رسانه اى، كمك به پرونده كرده و نتیجه، رضايت بخش و مفید است.
– آيا با ايشان به طور مرتب ملاقات داريد؟ و از اتفاقهاى بيرون باخبرند؟ مثلا از اهداى جايزه فيزيك ساخاروف به وى مطلع است؟
بله، هر هفته ملاقات کابینی از پشت شیشه برقرار است. هیچگونه تماس دیگری نظیر تلفن یا نامه وجود ندارد و در بی خبری کامل از بیرون زندان هستند و اهدای جایزه ساخاروف را هم در ملاقات کابینی هفتگی به پسرم اطلاع دادیم.
– آيا اميد كوكبى از امكان دسترسى به يك وكيل تعيينى برخوردار است؟
علی رغم داشتن وکیل تعیینی که برایش انتخاب کردیم هرگز به پسرم اجازه ملاقات با وکیل داده نشده و تابه حال حتی یک روز هم مرخصی به پسرم داده نشده تا بتواند با ما و وکیلش به طور حضورى دیدار کند.
– آيا مى دانيد اين روزهاى اميد در زندان چگونه مى گذرد؟ از مشغوليتهاى او با خبريد؟
پسرم در زندان مشغول به تدریس دروس علمی نظیر فیزیک، ریاضی و تدریس زبان های خارجی
نظیر انگلیسی، اسپانیایی و فرانسوی به همبندیانش و زندانیان دیگر است. همچنین پسرم مشغول به مطالعه مقالات و کتاب های علمی هست که ما به سختی به دستش می رسانیم مقالات علمی و کتاب های علمی به سختی و پس از کنترل کامل و طی پروسه طولانیِ زمانی به دستش می رسد و یکی از مشکلاتی که همواره در حال بحث با زندانبانان هستیم در رابطه با تحویل همین مقالات و کتابهاى علمی به پسرم است.
اما امید علیرغم محدودیت های مضاعف همچنان به شدت به مطالعات و تحقیقات علمی اش حتا در زندان ادامه می دهد. از تابستان گذشته در سه کنفرانس داخل کشور در زمینه لیزر (علوم پایه، پزشکی و صنعتی) شرکت کرده و برای ایراد سخنرانی دعوت شد که متاسفانه باوجود پیگیری های فراوان خودش و ما، با حضورش در کنفرانس ها مخالفت شد.
اما این نامرادی از سوی مسئولان داخلی روی روحیه اش تاثیری نداشته و او اکنون در فکر انتشار تحقیقاتش در سطح بین المللی است. حمایت بین المللی نهادهای حقوق بشری و علمی روی خوش بینی او برای آینده تاثیر زیادی گذاشته است.