نگرانی خانواده‌های زندانیان سیاسی از ادامه اعتصاب غذا نرگس محمدی در زندان اوین
جمعی از خانواده‌های زندانیان سیاسی در پیامی با ابراز نگرانی از ادامه اعتصاب غذا نرگس محمدی، زندانی سیاسی سبز محبوس در بند زنان زندان اوین نوشته‌اند: ما نگرانیم چون سابقه ذهنی بسیار بدی داریم از اعتصاب غذای هدی صابر عزیز و سرانجام او. نگرانیم چون تا یک‌شنبه از وضعیت خواهرمان بی‌خبر خواهیم ماند.
به گزارش کلمه، در این نامه آمده است: در تعجبیم از این که مقام قضائی خود را مسلوب‌الاختیار می‌داند و گناه را به گردن مقام امنیتی می‌اندازد. در تعجبیم از نمایندگان مردم که دستگاه‌های مربوطه را به اجرای قانون متذکر نمی‌شوند. متعجبیم از کنشگران سیاسی و فعالان مدنی که چرا سکوت کرده‌اند. متعجبیم از خودمان که چطور نشسته‌ایم و آب شدن شمع وجود نرگس‌مان را تماشا می‌کنیم.
نرگس محمدی که در بند زنان زندان اوین به سر می‌برد، از روز هفتم تیرماه دست به اعتصاب غذا زده است. وی هدف از این اقدام را «عدم اجازه مسئولین زندان برای تماس با فرزندانش» عنوان کرده است.
نرگس محمدی در زندان در حالی دست به اعتصاب غذا زده که پزشکان معالج او تأکید کرده‌اند؛ دو بیماری خانم محمدی در فضای زندان و محیط‌های تنش‌زا تشدید شده و در نهایت بی‌توجهی به وضعیت بیماری او می‌تواند جان او را به خطر بیاندازد.
در پی انتقال نرگس محمدی به زندان «علی» و «کیانا» دو کودک خردسال خانم محمدی مجبور شدند نزد پدر خود در فرانسه اقامت داشته باشند.
چندی پیش «تقی رحمانی» فعال سیاسی طیف ملی و مذهبی که نزدیک به نیمی از عمر خود را در زندان‌های جمهوری اسلامی گذرانده خبر داد که بازجوی همسرش گفته «به دلیل این‌که بچه‌ها نزد پدرشان در فرانسه هستند، اجازه نمی‌دهد تا او با فرزندانش گفت‌وگو کند.»
متن این نامه که برای انتشار در اختیار کلمه قرار گرفته به شرح زیر است:
به نام خدای مهرآفرین
۱۲ روز از اعتصاب غذای خواهر عزیزمان نرگس محمدی می‌گذرد. خواسته بدیهی او داشتن حق طبیعی و اولیه تماس با فرزندان خردسالش است. خواسته‌ای که آنقدر مهم و ارزشمند است که این مادر به خاطرش تنها گوهر عمرش، جانش، را به خطر انداخته است.
ما نگران جان این زن،مادر، دختر، همسر هستیم. ما نگران علی و کیانا هستیم و نگران مادر نرگس که در گوشه‌ای از این سرزمین نگران جگرگوشه‌هایش است. ما در تعجبیم که چگونه صدای این مادر مظلوم به گوش مسئولین قضائی نمی‌رسد یا اگر می‌رسد واکنش لازم را بر نمی‌انگیزد.
در تعجبیم از این که مقام قضائی خود را مسلوب‌الاختیار می‌داند و گناه را به گردن مقام امنیتی می‌اندازد. در تعجبیم از نمایندگان مردم که دستگاه‌های مربوطه را به اجرای قانون متذکر نمی‌شوند. متعجبیم از کنشگران سیاسی و فعالان مدنی که چرا سکوت کرده‌اند. متعجبیم از خودمان که چطور نشسته‌ایم و آب شدن شمع وجود نرگس‌مان را تماشا می‌کنیم.
ما نگرانیم چون سابقه ذهنی بسیار بدی داریم از اعتصاب غذای هدی صابر عزیز و سرانجام او. نگرانیم چون تا یک‌شنبه از وضعیت خواهرمان بی‌خبر خواهیم ماند. ما نگرانیم چون آدمیم، چون درد نرگس درد ماست، چون خواسته نرگس خواسته ماست، چون درد بی‌دردی برایمان کشنده است. و در دوازدهمین روز اعتصاب غذای نرگس محمدی سلامت او را، که با شکستن اعتصاب غذایش به دنبال تضمین تماس تلفنی مرتب و منظم او با فرزندانش ممکن است، خواستاریم. هرکه هرچه از دستش بر می‌آید وظیفه دارد که انجام دهد و ما هم می‌خواهیم صدای نرگس باشیم. صدای ما را بشنوید!
جمعی از خانواده‌های زندانیان سیاسی
۱۸ تیرماه ۹۵
