نرگس محمدي از زندان اوين خطاب به انجمن جهاني قلم: “سلول انفرادي، شكنجه اي روحي، رواني و غير انساني ست.”
نرگس محمدي، فعال شناخته شده حقوق بشر و سخنگوي كانون مدافعان حقوق بشر كه هم اكنون در بند زنان زندان اوين، حكم ٥ سال حبس تعزيري خود را مي گذراند، در نامه اي سرگشاده به انجمن جهاني قلم، نسبت به نگهداري فعالان سياسي، مدني و عقيدتي در سلول هاي انفرادي زنداني هاي جمهوري اسلامي اعتراض كرد. اين فعال عليه اعدام زنداني كه اخيرا به دليل عضويت در لگام و تلاش براي لغو حكم اعدام به ١٦ سال حبس تعزيري ديگر توسط شعبه ١٥ دادگاه انقلاب اسلامي محكوم شده است در نامه خود بر عوارض و بيماري هاي ناشي از تجربه ي سلول انفرادي تاكيد دارد و از آن به عنوان شكنجه سفيد ياد مي كند.
متن نامه خانم محمدي كه در اختيار كمپين مادران زنداني قرار گرفته است به شرح زير است:
اعضای محترم انجمن جهانی قلم،
با سلام و احترام
این نامه را از بند زنان زندان اوین می نویسم. از میان ٢٥ زن زندانی که زنان اهل قلم و اندیشه با گرایشات فکری و سیاسی متنوع هستند، هیچ زن تروریست و خرابکاری وجود ندارد و اتهامات ما جملگی به دلیل فعالیت های سیاسی، مدنی، عقیدتی و گرایشات فکری مان می باشد که با احکام سنگین به تحمل زندان محکوم شده ایم. مجموع احکام ما ٢٣ زن، ١٧٧ سال است (٢ نفر هنوز حکم نگرفته اند).
اما آنچه موجب شد برای شما اهل قلم و اندیشه در جهان نامه بنویسم، بازگو کردن درد و رنجی فراتر از تحمل مجازات زندان است، زندانی که در آن برخلاف تمام زندان های ایران، تلفنی وجود ندارد. ملاقات ها پشت شیشه های دو جداره و با گوشی انجام می شود و فقط ماهی یک بار می توانیم ملاقات حضوری با اعضای درجه یک خانواده داشته باشیم. به جز هفته ای یک ملاقات، هیچ ارتباطی با بیرون زندان نداریم و در فاصله روزهای ملاقات در سکوت و بی خبری محض فرو می رویم.
اما رنج و عذاب فراتر از زندان، تحمل سلول های انفرادی در بندهای امنیتی است. ما ٢٥ زن در مجموع ١٥٠ ماه (بیش از ١٢ سال) متحمل حبس در بندهای امنیتی شده ایم و این مجازات بسیار سنگین تر از مجازات زندان است که متاسفانه متهمان پیش از برگزاری دادگاه و انجام محاکمه در دورانی به نام تحقیقات مقدماتی متحمل می گردند و این دوران (تحقیقات مقدماتی) از یک روز تا چند سال ممکن است به طول بینجامد. مسئله اینجاست که متهمان سیاسی، مدنی و عقیدتی که فعالیت شان از طریق نوشتار و گفتار بوده، همچون یک تروریست خطرناک در سلول های انفرادی بندهای امنیتی و طی مدت زمان نامعلوم نگهداری می شوند. این در حالی است که طبق قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران نگهداری متهمان در سلول انفرادی غیرقانونی است. سلول انفرادی مصداق بارز شکنجه روحی و روانی است که متاسفانه طی سال های متمادی قربانیان زیادی داشته است.
طی ١٤ سال فعالیت در کانون مدافعان حقوق بشر، تحقیقات، پژوهش ها و مصاحبه های مطبوعاتی برگزار و بیانیه هایی از سوی کانون مدافعان حقوق بشر و شورای ملی صلح منتشر شده است و اعتراض هایی علیه به کارگیری این شیوه خشونت بار علیه متهمان سیاسی، مدنی و عقیدتی انجام داده ایم. اما متاسفانه هنوز سلول انفرادی سلول های انفرادی بندهای امنیتی، زنان و مردان منتقد و فعالان سیاسی و مدنی را میزبانی می کنند. یکی از کارکردهای سلول انفرادی، گرفتن اعترافات و اقرارهای بی اساس علیه خود متهمان است که بر اساس همین اعترافات بی اساس، قضات دادگاه ها احکام سنگینی صادر می نمایند. اما این تمام ماجرا نیست و درد به همین جا ختم نمی شود. بسیاری از محبوسان در سلول انفرادی، سلامت جسمی و بدتر از آن، سلامت روانی خود را از دست می دهند که گاه تا پایان عمر مبتلا به این دردها می مانند. چرا که در این محبس که بی شباهت به یک قوطی دربسته نمی باشد، فرد در خلا و فضای تیره و مبهمی رها می شود که از هرآنچه لازمه حس و درک انسان بودن و حفظ هویت خویش است، محروم می شود. محرومیت از هوا، صدا، نور و …به عنوان محرک های طبیعی تا خبر، نوشتن، خواندن و … به عنوان محرک های ذهنی.
اینجانب که مفتخرم یکی از اعضای کوچک این نهاد معتبر بین المللی هستم، به عنوان فردی که از سال ١٣٨٠ تاکنون ٣ بار سلول انفرادی را تجربه کرده ام و در سال ١٣٨٩ در بازجویی هایی که در سلول های انفرادی داشتم دچار حمله های عصبی پی در پی شدم، در حالی که پیش از آن هرگز مبتلا به آن نبودم. وبه عنوان مدافع حقوق بشری که بر اساس وظیفه و رسالتی که در کانون مدافعان حقوق بشر داشتیم، با افراد زیادی از محبوسان در سلول های انفرادی گفت و گو کرده ام و تحقیقاتی داشته ام و هم اکنون با ٢٥ نفر از زنان متحمل حبس در سلول انفرادی در زندان اوین هستم، تاکید می کنم که سلول انفرادی شکنجه ای روحی، روانی و غیرانسانی است، از شما تقاضا دارم به عنوان اصحاب قلم و اندیشه و پای بند به موازین انسانی و مدافع آزادی بیان، جهت مقابله با به کارگیری سلول انفرادی به عنوان شکنجه سفید، از قلم، بیان و هر امکان دیگری استفاده نمایید تا شاید روزی شاید بسته شدن درهای سلول انفرادی به روی انسان هایی باشیم که گناهشان اندیشیدن، نقادی و اصلاح گری است. به امید آن روز.
نرگس محمدي
زندان اوين- اردي بهشت ٩٥
